جهان هستی
ثُمَّ اسْتَوى إِلَى السَّماءِ وَ هِیَ دُخانٌ «۱»
«سپس آهنگ [آفرینش] آسمان کرد، و آن دودى بود.»
چگونگى پیدایش جهان از اندیشههایى بوده که همیشه فکر بشر را مشغول کرده است.
قرآن کریم در آیات متعددى اشاراتى به این مسأله کرده است و دانشمندان کیهانشناس نیز در این مورد نظریاتى ابراز کردهاند و حتى بعضى صاحبنظران خواستهاند با انطباق آیات قرآن با برخى از این نظریات علمى، اعجاز علمى قرآن را اثبات کنند که این مطالب قابل نقد و بررسى است.
مفسران و صاحب نظران در این مورد به آیات فوق توجه کردهاند.
جهان اولیه بسیار کوچک اما شامل تمام مواد و انرژی های موجود در جهان امروز بود.دریایی
متلاطم و متراکم از ذرات ریز و نیروها و به جای چهار نیرویی که امروزه دانشمندان می شناسند، فقط یک ابر نیرو وجود داشت. اما عمر این جهان اولیه فقط در یک چشم به هم زدن به پایان رسید، پس از گذشت سه تریلیونیم یک تریلیونیم یک تربلیونیم یک ثانیه، این ابر نیرو به نیروهای مجزا تقسیم شد.(انفجار بزرگ مهبانگ(بیگ بنگ)) این نظریه از سال ۱۹۰۰ م پیشنهاد شد و هم اکنون از سوى اکثر اخترشناسان به عنوان بهترین نظریه موجود تلقى مىشود. خلاصه این نظریه آن است که حدود ۲۰ بیلیون سال پیش تمام ماده و انرژى موجود در جهان، در نقطهاى بسیار کوچک و فشرده متمرکز بوده است. این نقطه کوچک و بىنهایت چگال و مرکب از ماده- انرژى منفجر شد و به فاصله چند ثانیه پس از انفجار این آتشگوى، ماده- انرژى با سرعتى نزدیک به سرعت نور در همه سو منتشر شد. پس از مدت کمى، احتمالا چند ثانیه تا چند سال، ماده و انرژى از هم تفکیک شدند. و تمام اجزاء گوناگون جهان امروز از دل این انفجار نخستین بیرون ریختهاند.
صد درصد ساختمان ستارگان و ابر ها از سبک ترین و ساده ترین عناصر، یعنی هیدروژن و هلیم تشکیل شده است. سایر عناصر نسبتاً نادر هستند، اما بعضی از آن ها مانند کربن، اکسیژن، سیلیکون، نیتروژن و آهن می توانند متراکم شوند و ساختار هایی را به وجود آورند. این رویداد در چند سیاره سنگی مانند مانند زمین روی می دهد که آهن، اکسیژن و منیزیم از فراوانترین عناصر سطح زمین هستند. کربن عنصری نادر است که تمام اشکال حیات در سایه وجود ان شکل می گیرند. در لحظات آغازین حیات در جهان، هیچ ماده ای وجود نداشت و فقط دریایی متلاطم از فضای داغ جریان داشت. سپس در بدو تولد جهان، ذرات بی شمار بسیار کوچک تر از اتم نظیر کوارک ها بودند که پدید آمدند، بعضی از این ذرات در اثر هم جوشی با یکدیگر سبب تشکیل نخستین اتم های هیدروژن و هلیم می شوند.اتم های بزرگ تر مانند بریوم، کربن و اکسیژن وقتی شکل می گیرند که واکنش های هسته ای درون ستارگان، هسته اتم های هلیم را تحت فشار قرار دهند. سپس اتم های بزرگ عناصر سنگین نایاب مانند تنگستن و اسمیرم، در اثر امواج ضربه ای ابر نو اختر ها(انفجار ستاره ها) شکل می گیرند.
